Gdy wybuchła II wojna światowa, miał zaledwie 12 lat. Mimo młodego wieku, z odwagą i patriotyzmem stanął do walki w obronie ojczyzny.

– Byliśmy patriotami, gotowi oddać życie za Polskę – wspominał w rozmowie z dziennikarzem portalu „Nad Niemnem”.

W obronie Grodna uczestniczyły również jego dwie siostry. Stefan został ranny w rękę, gdy razem z innymi młodymi obrońcami stawiał opór wkraczającym wojskom sowieckim.

– Kiedy do miasta weszli Ruscy, byłem na ulicy Orzeszkowej, niedaleko szkoły mojej siostry. Mieliśmy kilka karabinów, butelki z benzyną. Czekaliśmy na sowieckie czołgi. Staliśmy pod mostem z butelkami zapalającymi. Gdy pierwszy czołg wjechał na most, wybiegliśmy i zaczęliśmy nimi rzucać. Jeden z czołgów udało nam się podpalić – wspominał.

Po zajęciu Grodna przez Armię Czerwoną i powrocie ojca z sowieckiej niewoli, cała rodzina opuściła miasto, by uniknąć deportacji na Sybir. Osiedlili się w Poganicy.
Choć życie rzuciło go daleko od rodzinnych stron, pan Stefan nigdy nie przestał tęsknić za Grodnem:

– Gdyby tylko otworzyli granicę – wróciłbym na kolanach… Chciałbym tam nawet umrzeć – mówił ze wzruszeniem.

Ostatnie lata życia spędził w Dąbrowie Białostockiej. Do końca swoich dni dzielił się z młodzieżą świadectwem tamtych tragicznych dni i opowiadał o historii Polski, którą przez lata próbowano przemilczeć.

Spoczywaj w pokoju, Bohaterze.

/KP